Toch gebeurde het onverwachte… de steen vóór het graf was weggerold. Het graf was leeg.

Onderweg naar hun thuis in Emmaüs had een vreemdeling, gewoon door brood te breken en te delen, twee leerlingen laten verstaan en zien dat toch niet alles verloren was. En zondag horen we in het evangelie hoe Iemand op de oever van het meer een houtskoolvuur had aangelegd en voor de leerlingen een stuk vis had geroosterd. Het was allemaal zo onverklaarbaar, maar ze voelden allemaal aan dat Zijn inspiratie hen moed en kracht gaf. Dat ze niet mochten geloven dat het allemaal voorbij was. “Hij leeft”, had iemand geroepen. Ze begrepen het nog niet, maar gaandeweg werd het duidelijk: die Mens die andere mensen helpt, steunt en inspireert, Hij die zieken geneest, die vergevingsgezind is, niet oordeelt en veroordeelt, en brood en vissen deelt met anderen, Hij leeft!

Ze vertelden zijn verhaal eerst verder onder mekaar, maar later ook aan ieder die het wilde horen. En tot op vandaag vertellen we aan mekaar dat we de moed niet mogen opgeven, dat er toekomst en uitkomst is, dat je   - hoe duister ook alles lijkt – niet mag opgeven, maar moet opstaan. Door wat Hij had gedaan en voorgeleefd, door zijn voorbeeld, groeide hun geloof.

Kunnen wij dat ook?  Geloven dat wat toen gebeurde, vandaag nog steeds kan gebeuren als je blijft geloven en vertrouwen dat het gezond verstand altijd overleeft. Kunnen of durven wij geloven dat door je te blijven inzetten en je goede wil te tonen je meer bereikt dan iedereen nodeloos tegen de schenen te stampen.

Pasen is geloven dat het tij gekeerd kan worden en dat zich steeds nieuwe kansen en mogelijkheden aanbieden, hoe dan ook.

Raymond Decoster

Waar mensen zorg dragen voor elkaar in moeilijke omstandigheden, mogen we iets opvangen

van Gods onvoorwaardelijke liefde voor mensen. Hoe hartverwarmend is het niet als we mogen ervaren dat familieleden een zieke  persoon nabij zijn, zeker als dat gebeurt in de laatste levensdagen. Soms gebeuren op zo’n momenten kleine wonderen. De meningsverschillen uit het verleden, die soms zelfs geleid hebben tot een breuk, worden in een nieuw daglicht gesteld. Mensen zoeken toenadering om toch ‘in schoonheid’ afscheid te kunnen nemen. Ook al is er de pijn van iemand uit handen te moeten geven, toch ervaart men juist dan vonken van liefde, die staande blijft over de dood heen.

Opstanding gebeurt dus ook midden in het leven. Hoeveel deugd doet het niet als mensen met een burn-out na maanden gesukkel, toch de moed hervinden om veerkrachtig het leven weer in handen te nemen en als het ware opnieuw geboren in het leven staan. We mogen hiervan getuigen, maar we mogen ook meewerken aan de opstanding van mensen. Veel caritatieve werken vinden hierin hun oorsprong: liefde tonen aan hen die het moeilijk hebben, zorgzaam omgaan met het gekwetste en kracht schenken aan wie daar op dat moment nood aan heeft.

Als we geloven in de Verrezene, dan willen we als christengelovigen ook de springveer zijn om mensen terug op te krikken. Juist omdat Jezus de lijdende mens zo nabij is geweest, willen we in zijn voetspoor treden, en op eenzelfde manier in het leven staan.

Geloven in de verrijzenis is dus niet alles vooruit schuiven naar ‘later’, maar hier en nu reeds meewerken aan Gods liefdesplan met de mensheid door zelf vernieuwd in het leven te staan en anderen te doen herleven.

Verrijzen is dus niet iets dat ver van ons af gebeurt, maar komt in ons eigen leven zichtbaar aanwezig op soms onverwachte momenten. Nu reeds deze voorsmaakjes van de verrijzenis mogen ervaren, doet ons hoopvol uitzien naar het moment  waarin we God in het nieuwe leven mogen ontmoeten. De verrezen Heer geeft ons nu reeds de kracht om als vernieuwde mensen door het leven te gaan. We moeten ons niet neerleggen bij bepaalde situaties, wij kunnen mensen rechtop helpen en doen herleven.

Het is duidelijk: Pasen gebeurt ook vandaag, in de ervaring van mensen die na een periode van lijden, onmacht en verdriet toch de kracht vinden om terug op te staan.

Raymond Decoster