Don Bosco Buizingen & Kamphuis Zennedal
BEZINNINGSMOMENT
Voormalig deken Raymond Decoster trakteert ons elke week op een mooie bezinningstekst.
Dank u wel voor deze mooie geste!
JEZUS CHRISTUS ,DE TOTALE MENS, VERBONDEN MET ANDEREN
Hij is de ANDEREN. Alle anderen. En wij, en ik tussen al die anderen.
Voor mij, met mijn behoefte aan grenzen en veiligheden is hij TE VEEL.
En toch, als ik zeg: Heer, ik draag U op -
vaak met meer ongeduld en gelatenheid dan oprechtheid,
raakt Hij telkens een beetje meer bij me thuis.
Hij is overal waar ik Hem niet verwacht, overal waar Hij me voor de voeten loopt,
overal waar Hij het ordelijke verloop van mijn leven overhoop haalt.
Hij heeft lak aan goede manieren. Hij komt als ik hem niet meer verwacht,
als ik denk dat hij er nu eens rustig bij zit trekt hij er weer ineens vandoor.
Hij is er één die men nooit eens voor zichzelf alleen kan hebben . Hij is het delen zelf.
Hij is van heel ver gekomen om mij te ontmoeten maar tussen ons beiden
is het altijd slechts een vluchtig moment van ontmoeten.
Hij is iemand die ik in een druk station opwacht.
Iemand wiens gezicht ik niet eens ken.
Ik weet niet met welke trein hij zal aankomen en met welke trein hij weer zal weggaan.
Want Hij gaat weer weg.
Hij is diegene die ik kwijtraak, die ik verspeel maar naar wie ik onophoudelijk naar op zoek ben.
Diegene die het me laat klaren met mijn hart, nooit met mijn verstand. Alleen met mijn hart.
Als ik Hem soms ontdek op het moment dat de trein alweer wegrijdt
zou ik nog tijd willen krijgen om Hem na te roepen:
het is niet mijn schuld als ik je gemist heb, ik had je niet gezien;
bovendien werd ik opgehouden in een file
of ergens door een man, een vrouw, een kind…
Als Hij nooit dezelfde glimlach heeft, nooit dezelfde liefkozing,
dezelfde bezorgde trek, dezelfde bagage,
hoe wil je dan in Godsnaam dat ik Hem zou herkennen?
Wij mensen zijn ons hele leven bezig met stukjes droom tot werkelijkheid te maken,
en was er ooit één mens die luider heeft gedroomd dan Gods dromer, Jezus van Nazareth?
Daarom is het dat ik me laat ophouden als ik opgehouden word,
dat ik tegenglimlach als iemand naar me glimlacht
dat ik luister als ik aangesproken word,
dat ik blijf wachten als iemand me laat wachten.
Als ik Hem nooit vind, of als ik eerst bij de laatste reis Hem eindelijk ontmoet,
Laat Hem dan tenminste weten dat ik nooit opgehouden heb Hem te zoeken.
Want het zoeken, OOK DAT IS HIJ.
getuigenis door Simonne Condue (Panorama d’Aujourd’hui)
Voelen jullie ook de lentekriebels?
Het alom levende groen is een teken dat de seizoenen het nog doen. Na de grijze winterslaap van de natuur, kijken we allen uit naar wat feller zonnestralen, naar nieuw en jong leven. Groene bloemknoppen en vrolijke kleuren geven ons nieuwe hoop.
De zon en de kleuren komen evenwel niet op bestelling, maar we kunnen wel zelf groeien en bloeien: de liefde, de hoop en het geloof een nieuwe kans geven. Alles wat verdord is opnieuw laten openbloeien. Want ook in mijn leven is het niet anders: er zijn momenten van
duisternis en grauwheid, maar daarna van nieuwe bloei. Na een stormachtige herfst en een koude winter komt er steeds een nieuwe lente. Het leven gaat zijn gang.
We kennen allemaal duistere momenten dat het leven ons pijn doet, dat je verdrietig bent, dat de toekomst uitzichtloos lijkt en alles uitgestorven lijkt. Je ziet het niet meer zitten. Het is tekenend voor onze tijd dat er lange wachtrijen zijn bij psychologen en therapeuten. Dirk De Wachter schrijft in zijn boek “De kunst van het ongelukkig zijn” dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar ook leren leven is met tegenslagen..
Maar ook al zitten we op een dood spoor, er is altijd ergens een lichtpuntje. Niemand is immers geboren om levenslang in de kou te staan. Zoals we konden horen in het zondagsevangelie van twee weken geleden (de gedaanteverandering op de berg Tabor) zijn er in een mensenleven bergervaringen en dalervaringen. Een medaille heeft twee kanten, zo ook het leven van een mens. Het heeft een zonnige kant en een schaduwkant. Ons leven is een mix van vreugde en verdriet, hoogtepunten en dieptepunten. Je kan die topervaringen niet vasthouden, maar je hebt ze wel nodig om de dieptepunten moedig te overleven.
In het doodse dal zit God altijd ergens op de achtergrond. Hij roept mij om op te staan, Hij wil mijn hart verwarmen, Hij schenkt mij woorden van hoop en toekomst en leven. Die hoop heeft al veel generaties staande gehouden. Mensen hervinden nieuwe levensmoed na een lange, donkere nacht. Er gaat terug een nieuwe wereld open. Wat een heerlijk gevoel als de stralende zon terug mijn hart verwarmt en er geen wolkje aan de hemel te bespeuren is. Gods Geest en Adem opent de deur naar een hoopvolle toekomst.
Dat is onze hoop die we straks met Pasen zullen vieren: een open graf, het licht van een nieuwe morgen. Verdord hout wordt terug groen, na elke nacht wordt het terug ochtend. Nieuw leven ontwaakt. God geeft ons allen steeds de kans om opnieuw te beginnen. Om mijn angst en twijfels los te laten en mij te richten op het goede en positieve. Durven we dat geloven, durven we die stap zetten? Er zullen altijd argumenten zijn om neen te zeggen, om het geen nieuwe lente ta laten worden. Ik heb het te druk, ik maak geen tijd voor de mensen rondom mij. Ik heb angst om voluit ja te zeggen en opnieuw te herleven. Het oude achterlaten en zekerheden loslaten is moeilijk, en toch stelt God ons soms die vraag.
Kriebelt het ook bij jullie? Laat dan een frisse voorjaarswind door je huis en je hart waaien.
Geef alles een grote opruimbeurt en laat ons samen de lente omarmen.
Raymond Decoster
Liever méér dan minder
Gedaan met carnaval. De maskers zijn alweer opgeborgen voor een jaar. Maar de vasten, die duurt nog ruim 2 weken. Nog heel wat dagen de tijd om ons te bezinnen, om bij te sturen, om aan bekering te werken.
Er werd ons altijd geleerd dat vasten een tijd van minder is. Dit jaar, met de torenhoge inflatie en energierekeningen, met een oorlog in Oekraïne, met de droevige beelden van de verwoestende aardbeving in Turkije en Syrië, worden we nog steviger dan ooit met de neus op de werkelijkheid geduwd dat het leven zo broos is, hoe natuurgeweld van het ene op het andere moment je leven kan verwoesten, hoe voor het tweede jaar op rij met bommen gegooid wordt in plaats van met confetti. Hoe triest als je een Turkse vrouw hoort zeggen dat alles wat ze had, verwoest is. Kunnen we in dergelijke situatie blijven zeggen dat de vasten een tijd van minder is?
Misschien mag deze tijd van veertig dagen ook een tijd van méér zijn. Meer tijd om jezelf eens goed te bekijken in de spiegel. Meer tijd voor de mensen waarvoor we, wegens andere verplichtingen of voorkeur, te weinig of geen tijd hebben gemaakt. Meer tijd om je te bezinnen over je eigen bezig-zijn, en je af te vragen of je al wat je doet, wel op de goede manier doet. Niet minder, maar méér dus! Een hele opdracht!
Het leven en werken wordt vaak bepaald door mensen die denken te weten wat goed voor jou is. Mensen zijn afhankelijk van wetten en bepalingen die je door anderen worden opgelegd. Maar we moeten vooruit. Door stil te staan is nog nooit iemand vooruit gekomen en is nog nooit een moeilijke situatie opgelost. Met Pasen over enkele weken, vieren we een nieuw begin, met nieuwe mogelijkheden en kansen, met het geloof en het vertrouwen dat wat ooit op een doodlopende weg is terecht gekomen en onwrikbaar vastzit, opnieuw in beweging te krijgen is. Dat gebeurt niet door minder naar elkaar te kijken en met elkaar te spreken, maar juist door meer te getuigen van onze passie dan te overtuigen.
Willen we van deze veertigdagentocht echt een doorstart maken naar een nieuw begin, nieuw leven en nieuwe toekomst, dan is er nog veel werk aan de winkel. Werk aan onszelf, werk aan onze verhoudingen met de anderen, werk aan de manier waarop we omgaan met de wereld die God voor ieder van ons droomt. Dat is een wereld waar er plaats is voor iedereen, met meer vertrouwen in onszelf en in elkander, een wereld met meer rechtszekerheid zodat niemand wordt vast genageld op een kruis van jaloezie, onbegrip, haat, afgunst, onrecht en achterdocht.
Dat kruis leggen we af met Pasen en tot dan is er nog een hele weg die vóór ons ligt. Niet de gemakkelijkste weg, maar altijd wel de moeite waard.
Raymond Decoster
